anë fjalët e Çilem Dogan, njëra nga shumë gratë që janë viktima të burrave të tyre. Ajo është dënuar me 15 vite burg nga një gjykatë turke për veprën se ia ka marrë jetën bashkëshortit të saj para trupes së juristëve.

Pas kryerjes së veprës ndaj bashkëshortit të saj, kur u pyet në gjykatë për arsyen se pse e bëri, kjo grua ju drejtua gjykatës me këto fjalë:

“Meshkujt kur veshin kostum dhe rrinë me koke ulur u bëhet zbritje dënimi. Unë nuk kam kostum, nuk kam kollare, mami nga shpejtësia këtë bluze e gjeti dhe ma solli. Dhe pse të gënjej, jam e lumtur që arrita të mbijetoj dhe nuk e fsheh dot. Kam shëtitur shumë herë në korridoret e kësaj gjykate me sy të nxirë për vendime mbrojtje.

Nuk kisha rrugëzgjidhje tjetër. Nëse s’do ta bëja këtë, do humbja jetën unë. Ai nuk do t’jua thoshte që kishte vendosur të më nxirrte të punoja si prositutë. Nuk do jua shpjegonte planet për të më futur mua në krevatet e meshkujve të tjerë.

Ai nuk do t’jua shpjegonte sa herë më ka maltretuar pse patellxhanet janë pjekur shumë, perdet janë bërë pak të pa pastërta dhe pse kanë ngelur disa thërrime mbi tavolinë. Nuk do t’jua tregonte sa herë më ka bërë për spital.